Με αφορμή έναν τραυματισμό που μου στερεί την συμμετοχη μου σε προπονήσεις και αγώνες βόλλευ ασχολήθηκα με την πορεία του βολλευ στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια και με την αξία που του δίνετε.Δυστυχώς ομως τα πορίσματα που έβγαλα ήταν χειρότερα και από τα αναμενόμενα.
Ελάχιστες πλέον είναι οι ομάδες βόλλευ στην αττική αλλα και στην Ελλάδα γενικότερα
Αξιοσημείωτο είναι οτι στο αντίστοιχο πρωταθλημα ποδοσφαίρου οι ομάδες που συμμετέχουν είναι περισσότερες των 50 ενώ στο αντίστοιχο πρωταθλημα βολλευ (κατηγορίες παίδων)
οι ομαδες δεν ξεπερνούν τις 21
Ακόμα πιο απογοητευτικό όμως είναι το γεγονός ότι οι ακαδημίες βόλλευ και τα τμήματα παμπαίδων συνεχώς μειώνονται σε σημείο πλέον να είναι ελαχιστα τα τέτοιου είδους τμήματα.
Φαίνεται λοιπόν, όσο κι αν αυτό ακούγεται απαισιόδοξο ότι τα πρωταθλήματα βολλευ σε λίγο καιρό μπορεί να αποτελούνται μονο απο 10-11 ομάδες σύμφωνα με ερευνα.
Ποιος φταίει όμως για αυτά και τι μπορεί να γίνει για να αλλάξουμε την πορεία των γεγονότων;
Αν κι θεωρώ πως με το να κατηγορήσω και να αποδώσω ευθύνες δεν θα υπάρξει καποιο κέρδος μου είναι αδύνατο να μην αναφέρω οτι στην κοινωνία έχει επιτραπεί ακομα η σύνδεση του βόλλευ με την ομοφυλοφιλία. Τέτοια ταμπού οφείλονται μαλλον στο πολυ χαμηλο μορφωτικό επίπεδο οπαδών των λοιπών αθλημάτων χωρίς πάντα να είμαι απόλυτως και να μην πιστεύω στην υπαρξη εξαιρέσεων.
Επίσης η έμφαση που δινεται σε ποδοσφαιρο και μπασκετ απο τα δελτια ειδησεων και τισ εφημεριδες ειναι τεραστια ενω η αναφορα τους στο βολλευ μηδαμινη.
Ποιος αλλωστε γνωριζει οτι η ελληνικη ομαδα βολλευ παιδων μασ εκπροσόπευει πανάξια καθώς ανακηρύχτηκε και βαλκανιονίκης; Αντίστοιχη επιτυχία στο ποδόσφαιρο θα ήταν πρώτο θεμα ειδήσεων στα κεντρικα δελτία!
Τρόποι για τη ''σωτηρία του βολλευ'' είναι δυστυχώς λίγοι και δύσκολα πραγματοποιήσημοι
Αρχικά το σχολείο θα πρέπει να προβάλλει ισάξια όλα τα αθλήματα και να ανιχνεύει ταλέντα τα οποία να στέλνει σε συλλόγους με σκοπό την ευρεία ανάπτυξη όλων των αθλημάτων.
Επίσης πρέπει να γίνετε πιο συχνή προβολή αγωνων βόλλευ έστω και στα συνδρομικα κανάλια προκειμένου να διαφημιστεί το άθλημα και να φανεί η εκρηκτικότητα του με αποτέλεσμα να εξαλειυθούν τα ταμπού απέναντι στο βόλλευ.
Τέλος απαράδεκτο είνα ιτο γεγονός οτι υπάρχουν ακόμα πολλές ομαδες βολλευ οι οποίες προπονούνται σε ανοιχτά γήπεδα με αποτέλεσμα πολλά παιδιά λογω δυσκολιών να δυσανασχετούν και να εγκαταλείπουν το αθλημα καθώς η προπόνηση σε κλειστο γήπεδο είναι πλεον σημαντική για το βόλλευ.Όμως η προτεραιότητα δινεται συνεχώς στο μπάσκετ με αποτέλεσμα τον εκτοπισμο των ομάδων βολλευ απο τα κλειστά γηπεδα
Ελπίζω πως η κατάσταση θα αλλάξει και γρήγορα γιατί το βόλλευ είναι ένα πραγματικά μαγευτικό άθλημα για όποιον το ανακαλύψει.Σας ευχαριστω για τον χρόνο σας
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Αγαπητέ Σωκράτη,
ΑπάντησηΔιαγραφήαναγνωρίζοντας τον ειλικρινή και έντονο προβληματισμό σου για το μέλλον της πετοσφαίρισης στην χώρα μας θα σου απαντήσω σοβαρά στο ζήτημα και θα αποφύγω τις μηδενιστικές απόψεις του τύπου "να το κόψουμε όλοι και να ηρεμήσουμε" (το οποίο αν μη τι άλλο θα ήταν μια εξαιρετική ιδέα!)
Πάμε λοιπόν να δούμε τα σημεία στα οποία πρέπει να σταθεί κανείς μελετώντας την βιωσιμότητα ενός αθλήματος σε μία κοινωνία:
Αρχικά χωρίζουμε σε δυο μεγάλες κατηγορίες και αναφέρουμε τι περιέχει η καθεμία:
1. Υποδομές και Ανάπτυξη (ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ, ακαδημίες, προπονητές, σύλλογοι, πρωταθλήματα μικρών ηλικιών, κλιμάκια και εθνικές ομάδες μικρών ηλικιών, εγκαταστάσεις, γονείς, παράγοντες σωματείων-συλλόγων)
2. Επαγγελματικός Αθλητισμός (ΕΣΑΠ-ΠΑΣΑΠ, Ομάδες εθνικών κατηγοριων, εθνικές ομάδες, επαγγελματίες παίκτες, προπονητές, στατιστικολόγοι, γυμναστές, φυσιοθεραπευτές, παράγοντες, χορηγοί, μάνατζερς, δημοσιογράφοι-τύπος, φίλαθλοι-κοινό)
Ας ξεκινήσουμε με βάση το παρακάτω:
ως γνωστόν ζούμε σε μια καπιταλιστική κοινωνία και σκοπός της ενασχόλησης ενός ατόμου με μια οικονομική δραστηριότητα είναι φυσικά το κέρδος.
Άρα όλοι αυτοί που αναφέρονται στην κατηγορία "Επαγγελματικός Αθλητισμός" έχουν σκοπό το κέρδος.. εξαιρουμένων των φιλάθλων που είναι το κοινό μας και έχει σκοπό την ψυχαγωγία του μέσω της παρακολούθησης ενός αγώνα της αγαπημένης του ομάδας.
Όσο λιγότερο είναι το κοινό όμως τόσο λίγότερο θα είναι και το ενδιαφέρων των διαφημιστών, των χορηγών και των δημοσιογράφων.
Κατ'επέκταση τόσο λιγότερα τα έσοδα των ομάδων και άρα η οικονομική τους ευχέρια... οπότε όλοι οι υπάλληλοι ή συνεργάτες των ομάδων δεν θα μπορούν να πληρωθούν και οι παράγοντες δεν θα βγάζουν αξιόλογο κέρδος.
Αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι το χειρότερης ποιότητας θέαμα.. που προκαλεί απομάκρυνση του θεατή...
τον βλέπεις τον κύκλο???
κάπως έτσι φτάνουμε στο απόλυτο μηδέν και ξεχνάμε τον επαγγελματισμό στο Ελληνικό βόλεϊ.
(μόνο στην Α1 των ανδρών υπήρξε επισήμως άλλωστε και αυτό τα τελευταία χρόνια αλλά η ΕΣΑΠ έχει ήδη δρομολογήσει την κατάργηση του)
Αν πιάσουμε και το πρώτο γιατί για να φτάσει κάποιος να ασχοληθεί επαγγελματικά με ένα άθλημα πρέπει προφανώς πρώτα να το έχει μάθει και να το παίζει από μικρή ηλικία...
Οι ακαδημίες για να είναι οικονομικά βιώσιμες πρέπει να πληρώνονται από τους γονείς.. για να μπορούν να πληρώσουν και τους προπονητές, κλπ κλπ... και να μένει και κάτι για τους παράγοντες.. τι θα γίνουν αυτοί, κλέφτες? :P
Βέβαια για να ενδιαφερθεί το παιδάκι να το μάθει ή έστω για να το στείλουν οι γονείς του σε μια ακαδημία θα πρέπει να έχουν δει αυτό το άθλημα και να τους έχει προσελκύσει το ενδιαφέρον... Αλλά αυτό το αποκλείσαμε στην παραπάνω παράγραφο, θυμάσαι?
...
ΑπάντησηΔιαγραφήκαι που μας φέρνει αυτό... στην πραγματικότητα αυτής της εποχής... βόλεϊ παίζουν μόνο κάποιοι παλιοί ακόμα και οι γιοι-κόρες αυτών που ασχολήθηκαν ή ενεπλάκησαν με κάποιο τρόπο με αυτό!
Οικογενειοκρατία κι εδώ λοιπόν... και όλοι παντού με μέσο (ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ και αν έχεις απορίες θα σε διαφωτίσω όταν πάμε για καφέ!)
Είναι φαύλος κύκλος... και απ'όπου να το πιάσεις βρωμάει... η κατάληξη είναι ο θάνατος του επαγγελματισμού πρώτα και τελικά του αθλήματος γενικά αργότερα!
Λύση: θυμηθείτε πως είναι παιχνίδι και αντιμετωπίστε το έτσι... πάρτε τους φίλους σας.. μαζευτείτε 6-8-10-12 ατομα.. μπειτε σε ένα γήπεδο με μια μπαλα και παίξτε τις μπύρες που θα πιείτε μετά!
Πάτε σε ένα άνοιχτο (κι εμεις στο τσιμέντο μάθαμε βολει και δεν παθαμε τιποτα) σε ένα κλειστό αν έχετε τα κονέ ή και σε μια παραλία, βρείτε ένα φιλέ και παίξτε για να γουστάρετε!
Όλα τα παιδάκια που παίζουν ποδόσφαιρο δεν έχουν τέρματα, γρασίδι και διαιτητές... τα παιδάκια που παίζουν βόλεϊ γιατί είναι τόσο καλομαθημένα????
Υ.Γ. για την πολιτεία, την ομοσπονδία και την οργάνωση δεν θα μιλήσω καν... θα πω μόνο πως σε μια χώρα που έχει παντού παραλίες δεν εχουμε ανάπτυξη του μπιτς βόλει και στην Ολλανδία και στην Γερμανία έχουν περισσότερα γήπεδα μπιτς και ομάδες με πλασαρίσματα στην παγκόσμια κατάταξη που οι Ελληνικές ομάδες ούτε ονειρεύονται!
Υ.Γ.2 Ελπίζω να κάνω λάθος και να είμαι πολύ απαισιόδοξος..
(Άλλωστε εμένα με συμφέρει γιατί αν αναστηθεί το βόλεϊ θα πληρωθώ καλύτερα στο μέλλον)